Ik stond eens op een najaarsdag aan het strand van Renesse met mijn gezicht naar de horizon, de zee te schetsen. Vanuit mijn ooghoek zag ik langs de vloedlijn twee nietige figuurtjes naderen. We waren de enige levende wezens op het strand. Er voltrok zich toen een eigenaardig proces dat denk ik iedereen wel kent, maar waar vaak geen aandacht aan wordt geschonken. Mijn ‘lijf’ had de figuurtjes al herkend, maar mijn verstand accepteerde dat niet, zodat ik ze pas herkende als goede kennissen die ik in jaren niet had gezien, toen ik hen in de ogen kon kijken. Op hetzelfde moment realiseerde ik me dat ik al wist wie ze waren toen ze nog stipjes waren. Dat is een wonderlijk weten. Het is een woordloos weten zoals dieren weten. Hun houding en motoriek had hen al verraden en een deel van de hersenen dat ouder is dan de mens zelf had me ingeseind dat er bekenden aan kwamen. Dit lezen van de lichaamstaal is een voorbeeld van prehumaan gedrag. Dat het diep zit en onbewust doorwerkt zijn eigenschappen van deze lichaamstaal waar reclamemakers, campagneleiders en andere manipulatoren ( zoals kunstenaars ) listig gebruik van maken.