Daar is iets mee, met liggende mensen. Je ziet ze niet graag. Ja, op het strand! Of in de slaapkamer. En in ziekenhuizen, vooruit, daar zijn ze in goede handen. Maar op straat? In portieken, of in een wanordelijk groepje langs de weg? Liever niet. Het duurt soms een tijdje voor je de foto’s in de krant juist inschat. Je hoopt dat ze liggen uit te blazen van de avondvierdaagse, of dat het een kunstproject is, waarbij je weer eens heerlijk op het verkeerde been wordt gezet, maar soms wordt het zo alarmerend dat je niet wilt blijven kijken. Een mens hoort rechtop! In Rusland zonnen de mensen rechtop. Gewoon, leunend tegen de muur, in badpak, met de bontjas een beetje open. In het oude Peru werden de Incakoningen na hun dood ook gewoon rechtop op hun troon gezet. Niks aan de hand! En het logo van onze christelijke beschaving is een lijdende mens, maar ligt hij? Nee, hij staat rechtop, eigenlijk hangt hij, maar wel rechtop. Een overwinnaar blijft overeind. Liggende helden bestaan niet.