Neîn Alex, nog neët !!

De koningin staat er mooi op”, zegt Prins Koos tegen me, na de traditionele opening van de “Koldergalerij”. Hij wijst op een van de satirische schilderijen, waar we ieder jaar de muren van café ’t Swaentje mee vol hangen. Ze worden verkocht op een feestelijke veiling tijdens het haring eten op Aswoensdag. Prins Koos is de eerste prins die ik ken van jaren terug, maar de tijdelijke heerschappij van de ”Preens” over de stad is heel wat ouder. Carnaval is van oorsprong een boerenfeest en is zo oud als er boeren zijn. Het feest valt onder het gezag van de “Koning” van het zaaien, van het overvloedige zaad en de levenskracht van het ontkiemende zaad.

Bij de Romeinen heet deze koning “Saturnus”, bij de Grieken “Kronos” en bij de Babyloniërs “Ninib”. Het zijn goden uit de begintijd, de “Gouden Tijd”, een Adam-en–Eva-achtige tijd waarin de mensen in harmonie leefden met de natuur, er was geen bezit, er waren geen rangen en standen, geen regels en wetten.

Maar alleen plezierig was het niet.
Tot in de vierde eeuw kozen soldaten aan de randen van het van het Romeinse rijk nog een mooie jonge “koning” uit hun midden, die voor een periode van dertig dagen volmacht kreeg om alles te doen wat hij wenste, niets was te grof, niets was te gek. Geen regels, geen wetten. Alleen werd na zijn regeerperiode van hem verwacht dat hij zichzelf ceremonieel de keel doorsneed.

Dat hoeft Prins Koos niet meer te doen, maar in de meeste steden wordt aan het eind van het feest, de personificatie van het carnaval in de vorm van een pop of iets dergelijks (in Maastricht het ”Mooswief”, in Weert een rog), publiekelijk opgehangen, verbrand, of doodgestoken.
Want zonder dood is er geen leven. En bij ieder ontkiemend zaadje wordt ook de dood geboren.

Prins Charles

Prins Charles stond in de krant. Hij mocht zich van zijn moeder alvast als koning laten fotograferen op de leeuwentroon. Beetje nonchalant, beetje scheef. Die leeuwentroon was 8000 jaar geleden alleen bestemd voor de Grote Moedergodin. De enorme zwangere vrouw verbeeldt de vruchtbare aarde, schenker van alle leven, maar ook van de dood. Het leven komt uit haar voort en keert weer naar haar terug en de leeuwen verbeelden de ontembare, onvoorspelbare natuurkrachten, waarover zij heerste. Lees meer …

In de Underground probeert T. een foto te maken van een creditcardreclame boven de zitplaatsen. In een wiebelende wagon is dat niet te doen, zodat ik er een krabbeltje van maak. Afgebeeld is een stokoude man in een schommelstoel, met de tekst Cash has retired er boven. Ze willen ons laten geloven dat klinkende munt wel heel erg uit de tijd is. Boven de grond is het Black Friday. De bankwereld heeft zich zojuist opgeblazen wegens het gebrek aan cash. Ik voel even aan de Engelse ponden in mijn borstzak, lekker stapeltje. We zijn op weg naar de nieuwe Saatchi Gallery aan King’s Road, die kort geleden is geopend. Rob had het me op het hart gebonden om er heen te gaan (en een catalogus voor hem mee te nemen).Lees meer …

Het schrijven over de inhoudelijke kant van het schilderen is voor een beeldend kunstenaar die zich juist zonder woorden wil uitdrukken te vergelijken met iemand die lijdt aan hoogtevrees, maar met opzet aan de rand van de afgrond gaat staan.Tenminste, bij mij wel. Ik moet een intuitieve, vaak chaotischer benadering inruilen voor een geordende, verstandige, preciezere formulering. Het kader voor mijn werk wordt denk ik bepaald door een nog niet voltooide zoek tocht naar de menselijke conditie. Wat zijn we, waar komen we vandaan, wat kunnen we? Het is een scheppingsverhaal waar we nog middenin zitten omdat bijna iedere dag nieuwe feiten boven tafel komen.Lees meer …

De sterveling – zijn dagen zijn als gras, als een bloem op het veld, zo bloeit hij, wanneer de wind daarover is gegaan, is zij niet meer en haar plaats kent men niet meer. Psalm 103, 15 – 16.
In de donkerste dagen van december komt er altijd een padvindertje aan de deur die hyacintenbollen in een potje verkoopt. Ik neem er dan een stuk of drie met het gevoel of je alvast een nieuwe lente in huis haalt. En ik ben niet de eerste, die zo een voorschot neemt op nieuw leven na de dood van de winter. Lees meer …

We gaan de Noordpool ontdekken.”
“O,” zei Poeh weer, “wat is de Noordpool?”
“Gewoon iets dat je ontdekken moet,” zei Christoffer Robin vlug.
Voor kinderen is het benoemen van de wereld al spannend genoeg, argumenten of iets klopt of niet zijn niet interessant.Lees meer …