Ik stond eens op een najaarsdag aan het strand van Renesse met mijn gezicht naar de horizon, de zee te schetsen. Vanuit mijn ooghoek zag ik langs de vloedlijn twee nietige figuurtjes naderen. We waren de enige levende wezens op het strand. Er voltrok zich toen een eigenaardig proces dat denk ik iedereen wel kent, maar waar vaak geen aandacht aan wordt geschonken. Mijn ‘lijf’ had de figuurtjes al herkend, maar mijn verstand accepteerde dat niet, zodat ik ze pas herkende als goede kennissen die ik in jaren niet had gezien, toen ik hen in de ogen kon kijken. Op hetzelfde moment realiseerde ik me dat ik al wist wie ze waren toen ze nog stipjes waren. Dat is een wonderlijk weten. Het is een woordloos weten zoals dieren weten. Hun houding en motoriek had hen al verraden en een deel van de hersenen dat ouder is dan de mens zelf had me ingeseind dat er bekenden aan kwamen. Dit lezen van de lichaamstaal is een voorbeeld van prehumaan gedrag. Dat het diep zit en onbewust doorwerkt zijn eigenschappen van deze lichaamstaal waar reclamemakers, campagneleiders en andere manipulatoren ( zoals kunstenaars ) listig gebruik van maken.

Het contrast tussen de verticale en horizontale mens is sinds enige tijd een thema in mijn werk. De bestemming van de mens is rechtop te staan, dynamisch, ingeschakeld. De liggende mens is er even niet, hij is aan het uitrusten om weer recht te kunnen staan, hij of zij is, uit vrije wil, of tegen hun zin, uitgeschakeld.Lees meer …

In de Joodse overlevering bestaat een verhaal over een beroemde rabbijn die de gewoonte had steeds opnieuw het scheppingsverhaal te lezen. Hij las de regels: `In den beginne schiep God den hemel en de aarde. De aarde nu was woest en ledig, en duisternis was op den afgrond; en de geest Gods zweefde op de wateren. En God zeide;’…. en daar stokte het lezen van de rabbijn. Hij verzonk in gedachten in een poging de diepte van deze woorden te peilen en steeds had hij daar zoveel tijd voor nodig, dat hij eigenlijk nooit verder kwam dan deze woorden.Lees meer …

Een verschijnsel dat in min werk blijft terug keren is de horizontale mens en de verticale mens.
De Horizontale Mens is de uitgeschakelde mens en is een symbool voor kwetsbaarheid.
De Verticale Mens is de ingeschakelde mens en een symbool voor vitaliteit. Wanneer ik een liggende mens zie, maken mij hersenen een razendsnelle beoordeling; is er sprake van een vrijwillige uitschakeling of van een gedwongen uitschakeling.Lees meer …