We gingen naar Granada om het Alhambra te zien. Maar ik sta eerst nog even in de barrio Albaicín voor een aanplakbord een papier los te peuteren. Het is een flinke strook van meer dan een meter lang waar iets op staat in gebarentaal. Het moet er al enige tijd gehangen hebben, gezien de roestvlekken die het materiaal hebben aangetast en het relatieve gemak waarmee het geheel loskomt. Het spannende aan terloopse voorwerpen is, dat de betekenis ervan nog moet worden ingevuld. Dit in tegenstelling tot de cultuuriconen die in de reisfolder worden aangeprezen, daarvan is het belang al uitgebreid vastgesteld en toegelicht. De kracht en verrassing zijn hen voor een deel ontnomen en ze zijn gedevalueerd tot bezienswaardigheid. Voor mij heeft de stad allang de plaats ingenomen van het museum. In het laatste deel van de vorige eeuw is de straat het museum binnen gesleept om ons duidelijk te maken dat de zin der dingen ligt in hoe we naar de wereld om ons heen kijken en naar het leven zelf. Dit alles in het teken van de bewustwording. Nu we ons dat realiseren is het gewone en allerdaagse het museum niet meer uit te rammen. Bovendien zijn alle denkbare kunststromingen zichtbaar in de straten en op de muren van de steden. Ingepakte gebouwen, perspectiefcorrecties, uitvergrootte voorwerpen, installaties. De formele en informele vormgeving, vervreemding en surrealisme zijn overal. Op de galerijmuren van de stad zoek ik naar berichten aan de samenleving die mij niet tot kopen willen verleiden, maar die anoniem en op eigen kracht de kijker van hun betekenis overtuigen. Ik vouw het papier op en stop het in mijn tas tussen de andere gevonden berichten. Op de hotelkamer hang ik het met tape aan de muur. Acht handtekens staan er op. Acht letters denk ik. Ze zijn met zorg vorm gegeven en zien er uit of ze doormiddel van een hout- of linoleumsnede zijn gemaakt. Robuust uitgestoken en zwart afgedrukt. Intrigerend handenwoord. Spaanse handen.

Later zoek ik op het Internet naar een gebarenalfabet. Volgens mij staat er “cosafina”. De Spaanse vertaling geeft alleen betekenis bij de twee woorden “cosa fina”; fijn ding, een kostbaar iets, een kleinood. Als ik “Cosafina Granada” intik, kom ik terecht in het weblog van iemand die graffiti fotografeert en stuit op een afbeelding van een kleine figuur van een man die zich tot het uiterste lijkt in te spannen om een blok op te tillen waar hij zelf op zit, het is met zorg gemaakt en is ondertekend met “cosafina”. Één woord. Juweeltje.