Een verschijnsel dat in min werk blijft terug keren is de horizontale mens en de verticale mens.
De Horizontale Mens is de uitgeschakelde mens en is een symbool voor kwetsbaarheid.
De Verticale Mens is de ingeschakelde mens en een symbool voor vitaliteit. Wanneer ik een liggende mens zie, maken mij hersenen een razendsnelle beoordeling; is er sprake van een vrijwillige uitschakeling of van een gedwongen uitschakeling.

Het verschil is levensgroot. De vrijwillige uitschakeling, als bij slaap of ontspanning, heeft een plezierige, aangename betekenis. Bijvoorbeeld, mensen die zich aan het strand overgeven aan zon, water en zand. Zij liggen praktisch naakt in houdingen van kwetsbaarheid en overgave op de kale grond. Als je ze zo zou aantreffen op straat, zou het ronduit shockerend zijn. De gedwongen uitschakeling, zoals bij ziekte of dood, heeft een grimmige, paniek veroorzakende lading, bij auto-ongevallen, bij natuurrampen of op het slagveld. Mensen die op straat slapen zorgen altijd voor onrust, ik weet ze niet goed te plaatsen. Naast de vrijwillige en de gedwongen uitschakeling zijn er ook tussenvormen mogelijk, zoals de horizontale, maar toch actieve mens. Bijvoorbeeld bij seks of bij zwemmen. Een apart geval is de knock-out geslagen boxer, is dat vrijwillig of gedwongen? Een van de weinige voorbeelden van de verticale maar toch uitgeschakelde mens is de gekruisigde Christus. Hij verenigt vitaliteit en overwinning met lijden en dood.

Ik herinner me een gebeurtenis, die ik als jongetje van vijf beleefde aan het Scheveningse strand. Tussen al die honderden in het zand liggende lijven ontstond rumoer, er vormde zich een grote drom van staande mensen. Mijn hart bonkte van opwinding, toen ik tussen een woud van benen door het lichaam van een verdronken jongen op de grond zag liggen. Sindsdien zie ik aan het strand, achter al die  neer gevleide dagjesmensen een verwijzing naar de gedwongen uitschakeling.