Als je naar Malta gaat en je bent een beetje geïnteresseerd in de zin van het leven, dan struikel je over de dikke wijven. Dat klinkt oneerbiedig, maar deze dikke wijven zijn zeer respectabel, veel meer dan de dunne scharminkels, die met hun lange smalle Phoenicische neuzen en nauwe spijkerbroeken, op paalhakken over de boulevard van de hoofdstad Valetta paraderen. Ten eerste zijn ze meer dan vier en een half duizend jaar oud en ten tweede zijn ze niet dik, maar moddervet. Ze verbeelden de altijd zwangere en eeuwig barende aarde. Daar diep in de donkere grond bevindt zich een enorme groeikracht die de natuur ieder voorjaar van nieuw leven moet voorzien. Onder de zoden schuilt een gigantische baarmoeder.
Een duizend jaar eerder dan de piramiden van Egypte werd op Malta de eerste tempel voor de Grote Moeder gebouwd. Die zag er uit als een grote aarden venusheuvel. Deze heuvel is er niet meer, maar wel het stenen skelet van megalieten, soms wel zeven meter hoog en opgericht in een grondpatroon dat de vorm heeft van de contouren van de Dikke Dame. De ingang naar de bron van al het leven ligt tussen de enorme dijen. De ruimte voor de ingang is voor het volk, het eerste compartiment is voor de ingewijden en het heilige der heilige is voor de priesteres.
In de met fakkels verlichte ruimte deed ik het gordijn voor de achterste ruimte wat opzij en zag haar zitten. Haar enorme lijf puilde uit over de beklede stenen troon die op een podium was geplaatst. Ze zat een beetje ongemakkelijk en wisselde steeds van positie. Het haar droeg ze achterover en was onder de oren recht afgeknipt. Haar neus was een beetje een dopneus, maar ze had mooie symmetrische wenkbrauwen. Ik denk dat ze niet ouder was dan vijfentwintig en woog toch gauw zo’n tweehonderd kilo. Ik kon haar om raad vragen, maar dan moest ik wel meehelpen om haar op gewicht te houden, dus ik legde een verse vis naast het gebraden konijn, het prehistorisch gebak en de gedroogde vruchten en vroeg of het hier altijd zo veel regende.
Ik vond haar sympathieker dan de dikke vrouw op Gozo en die van Tarxien, die lag trouwens de hele dag te pitten. Ze had haar kleine linkerhand tegen haar rechterdij liggen op een terloopse manier, zoals schildersmodellen dat ook doen. Ze bedankte me met een vermoeide lach en trok de afgegleden schouderdoek wat op.
In deze jongensdroom werd ik gesterkt door de prachtige stenen beelden van de Aardgodin in het archeologisch museum van Valetta. De beelden zijn ongeveer 60 cm hoog en moesten zijn gemaakt door een zeer getalenteerde beeldhouwer. Ze zaten allemaal zonder hoofd, die lagen in een andere vitrine. Mooie, heel verschillende kopjes. Ik hoorde een Duitse professor achter me zeggen, dat de kopjes werden vervangen als er een andere priesteres op de troon kwam. Dus net zoals ze bij ons doen met de presentatoren op de televisie.
De heren lijken hier trouwens buiten beeld te blijven. Maar niet geheel. Op een zonnige carnavalsmaandag liepen we in Valetta tegen een optocht aan, die louter uit jonge maagden leek te bestaan. Uitgedost in lichtgevende kleuren een zwaaiend met takken en veren poseerden ze voor iedere man met een camera en elke meidengroep werd aangevoerd door een jongeman met een uitdagende penisvormige neus aan het voorhoofd. Ik denk dat we ons dit voorjaar ook geen zorgen hoeven te maken over het voortbestaan van het menselijk ras.