We zijn pas een dag in New York en hebben toch al twee potentiële bomaanslagen achter de rug.  De eerste vond plaats aan de vooravond van ons vertrek vanaf Schiphol. T. en ik stonden in gezelschap van onze koningin op de Dam tijdens de dodenherdenking van 4 mei. Tijdens de twee minuten stilte was er opeens die langgerekte schreeuw en in de ontstane paniek dreigden we onder de voet te worden gelopen. In een flits had ik mijn overlevingsplan klaar. We moesten ons tegen de gevel van Madame Tussauds aandrukken om de golvende massa aan ons voorbij te laten stromen. Maar zo urgent is het niet geworden, het volk kwam al snel tot bedaren en oorzaak van dit al bleek een verwarde man.
Nu sta ik met T. en een lichtelijk opgeblazen gevoel voor ons hotel op een steenworp afstand van Times Square, waar de onheilsprofeten het einde der tijden staan aan te kondigen. Op de hoek van 8th Avenue en 46th Street is de straat afgezet met tape waarop de repeterende waarschuwing staat: “Do not cross the police line”. De mensen zijn toegestroomd en turen naar een busje aan de overkant van de straat. Tussen het busje en de wagen ernaast ligt een man op de grond. Mijn uitzicht wordt beperkt door een enorme New Yorkse vrouw. Bij iedere beweging begint het lichaamsvet onder haar T-shirt met een streepje in de breedte, onrustbarend te golven. Ze heeft een stok nodig om zich staande te houden. “They got him!” zegt ze vastbesloten en wijst naar de man die door politieagenten wordt omringd.
Ik strijk over mijn maag. Mijn opgeblazen gevoel komt eerlijk gezegd omdat ik vergeten ben om bij het ontbijt te vermelden dat ik op mijn “Two-eggs-on-a-roll” geen gesmolten kaas wilde hebben. Trouwens, al vanaf de lunch in het vliegtuig krijg ik op alles wat ik eet gesmolten kaas; op de bagels, op mijn chicken sandwich, op de pancakes, er schijnen zelfs met kaas gevulde frietjes te bestaan. Het is een nationale plaag.
Intussen begint de spanning af te nemen. Er schijnt iets aan de hand te zijn geweest met een rokende radiator. Het verkeer komt op gang. Weer loos alarm.
David Letterman zal later in de Late Show zeggen dat het meest bijzondere aan deze “aanslag” was, dat de man voor zijn busje een parkeerplaats had weten te vinden.

Plotseling klinkt er vanonder het gestreepte T-shirt voor mij, een langgerekt geborrel. Ik sta meteen op scherp. Allerlei opties schieten door me heen. Hoeveel gesmolten kaas zou deze vrouw in haar leven hebben binnen gekregen?
Ik voel een lichte paniek opkomen, grijp T. bij haar arm en we maken dat we wegkomen.